1-همه دین مداران تلاش دارند تا بهترین مسیر به هدف خلقت را که همان عبد شدن می باشد ، بیابند.
2- در کشور ما معمولاً با دو نوع از دین داری مواجه می شویم : یا رویکرد اجتماعی (شریعتی،طالقانی،نواب صفوی و...) یا اخلاقی (عارفان و علمای اخلاق).
3- بحث ما ناظر بر شیوه اجتماعی دین داری نبوده بلکه می تواند بصورت مشروط هم راستا نیز محسوب شود.
4- دین داری غالب که به شدت توصیه می شود و به تعبیری ذائقه ی دین داری مردم را نیز تغییر داده است دین داری سلوکی و اخلاقی است.
5- در این روش تمام تلاش منادیان ، تبلیغ روش های مختلف در بحث تربیت نفس و کسب طهارت و انجام اعمال مختلف مستحبی است.
6- اشکالی که این نوشتار طرح می کند آن است که نتایج روش فوق لغزیدن دین داران در سر بزنگاه ها می باشد که معارف و فهم دینی حلقه ی مفقوده این نوع از دین داری است.
7- کسی با نفس عبادت مضاعف از واجبات مشکل ندارد اما بحث بر این نکته استوار است که : معرفت مقدم بر عبادت بوده، در حالیکه عزیزان ، مردم را بصورت ناخواسته از کسب معارف دور نموده و سوق به سمت مراتب اخلاقی داده اند.
شنبه 7 فروردين 1400