بررسی پدیدارشناختی تطور مناسبات میان نسل‌ها در پدیدۀ ورزاجنگ
بازیِ‌‌خونینِ ورزاجنگ، از دیرباز در برخی از مناطق ایران و گیلان معمول بوده و عبارت است از به جنگ انداختن گاوهای نر. این بازی طی چند دهۀ گذشته با دگرگونیِ ساختارهایِ اجتماعی، دچار تغییراتی شگرف شد؛ هرچند به‌‌ظاهر، هستۀ اصلی آن، یعنی «جنگیدن دو گاونر» هم‌چنان باقی‌مانده است. باتوجه به اینکه کلیتِ جهانِ زندگیِ روزانۀ بخشی از مردم شمال کشور در نسلهای مختلف، چنان سرشار از نگره‌‌های طبیعی به این پدیده است که به گسترش آن تحت‌‌عنوان «پاسداشت بازی بومی»، ضرورت‌‌های دفاع از سنت اصرار دارند، این پژوهش با بهره‌‌گیری از روش پدیدارشناختی مدنظر «تیتچن» و «هابسن» (تمرکز بر رهیافت مستقیم) و با الهام از نظریۀ «مانهایم» درخصوص مناسبات نسلی، سیر تحول شکلی و محتوایی این پدیده در نسلهای مختلف را مورد بررسی قرار داده است. برای این‌کار از شیوۀ گردآوری داده «گروه کانونی» و از استراتژیِ تحلیلِ پدیدارشناسی «موستاکاس» استفاده نموده است. پرسش اساسی این است که نسلهای مختلف مردم در خطۀ شمال، به‌خصوص گیلان در برگزاری این مراسم چه چیزی را تجربه می‌کنند؟ و این مراسم در تطور تاریخی خود چه تحولی را در ...
