تحقق زودهنگام یک پیش بینی شوم در سکوت معنا دار رسانه ها!

حنیف رضا گلزار

هفته پیش بود که مطلبی کوتاه در مورد پیامدهای ساخت جاده تنکابن – قزوین و جاده کلاچای - قزوین و با عنوان «حمله گازانبری به جنگل های هیرکانی» نوشتم و در مورد پیامدهای ساخت این دوجاده غیرضروری تلنگر زدم.

متاسفانه پیش بینی ها بسیار زودتر از موعد مقرر محقق شد. روز جمعه بخشی از دیواره قسمتی از جاده در دست ساخت در جنگل های سه هزار تنکابن در پی لغزش روی کانکس نگهبانی شرکت پیمانکار و یک دستگاه وانت مزدای متعلق به بومیان منطقه فرو ریخت و متاسفانه موجب جان باختن یک انسان شد...

این رخداد تلخ بیانگر آن است که این طرح افزون بر نداشتن پیوست و مطالعات زیست محیطی، حتا فاقد مطالعات اولیه فنی و تخصصی نیز می باشد. جاده ای که هنوز ساخته نشده، اینچنین فرو می ریزد و تلفات جانی و مالی به بار می آورد، مشخص است که پس از ساخت و افزایش قابل توجه حجم تردد خودروهای سبک و سنگین، با توجه به حجم بالای بارش ها و حساسیت خاک و ساختار زمین شناسی منطقه نسبت به «زمین لغزه» چه خواهد کرد.

متاسفانه قرار نیست از هیچ رخداد و هزینه ای عبرت و پند بیاموزیم. نمی دانم! شاید تحمل ما برای پرداخت هزینه هایی که از قِبَل واکنش های تند طبیعت بر ما وارد می شود بیشتر از آن چیزیست که تصور می رود. شاید هم به پرداخت اینگونه هزینه ها سازگار شده ایم! واکنش ما در قبال این هزینه ها هرچقدر سَرسَری و گذرا باشد، اما نباید فراموش کنیم که طبیعت واکنش هایی تند، قطعی و بی رحمانه نسبت به تجاوز به حریمش دارد. واکنش هایی که گاهی دیر و گاهی هم زود محقق می گردد.... نکته تاسف بار این رخداد شوم جدای از جان باختن یک هموطن، بایکوت خبری و سکوت کامل رسانه ها در مورد آن بود. تقریبا این خبر بد در هیچ رسانه ای، حتا در رسانه های محلی و استانی هم انعکاس نیافت.

برای درگذشته ی تحقق زودهنگام این پیش بینی شوم آمرزش، برای خانواده چشم به انتظار او صبر و برای خودمان پند و عبرت همراه با کنشگری و حساسیت به مسایل پیرامونمان آرزومندم